To Stan or not to Stan?

‘Kom je niet af naar Kirgizië?’
‘Naar waar?’
‘Kirgizië’
‘Is dat een land?’
‘Ja’
*zoekt op de kaart*
‘Dat is keiver!’
‘Wel wel’
*stilte *
‘Ach ja, waarom niet!’
Dat was zo ongeveer het gesprek om de tweede Michiel te overtuigen. De eerste Michiel ging ons al komen bezoeken in Iran, maar gezien de media op dat moment niet zo positief was, koos hij Georgië, wat ook niet gelukt is. Long story short, wij hadden het hooglijke bezoek van twee Izegemse Michielen, en dat in het prachtige Kirgizië!

Na de relatief moderne steden in Kazachstan reisden we richting het zuiden, naar Kirgizië. Bij aankomst in de hoofdstad Bishkek voelden we meteen de meer Centraal-Aziatische vibe. Er waren minder Russisch-ogende gezichten, de straten waren minder goed aangelegd, de gemiddelde auto was twintig jaar ouder. De trend was gezet, en zou zich verder ontplooien eens we later Tadzjikistan en Uzbekistan bezochten.

Na enkele dagen bijpraten en wandelen door Bishkek vertrokken we richting Karakol, ideale uitvalsbasis voor bergwandelingen en meer. We deden eens zot en charterden een taxichauffeur voor twee dagen, zodat we onderweg nog vanalles konden bezoeken. Bovendien konden we zo ons tentje planten in een canyon en slapen onder miljoenen sterren.
Helaas, pindakaas. Het regende de hele eerste dag, en de chauffeur wilde ons onder geen beding laten kamperen. Hij nam ons mee naar zijn ouderlijk huis waar zijn moeder, broer en diens gezin wonen. We konden overdekt slapen en kregen massa’s eten.

De Centraal-Aziatische hoofdsteden vechten om de grootste vlaggenstok, Bishkek doet flink mee!

De Dordoi bazaar in Bishkek is één van de grootste van Centraal-Azië. Alles wat je je kan voorstellen, wordt verkocht in containers. 's Avonds container toe en winkel gesloten. Meestal zit er in de container 'op het eerste verdiep' extra voorraad, het magazijn dus.

Openbaar vervoer bestaat in deze landen uit Sprinters met stoelen in, die bezet worden door oude mensen en vrouwen met baby's. En de gemiddelde Kirgiziër is, wel euh, niet zo groot.

De 24 meter hoge Burana Toren: oorspronkelijk een minaret uit de 11de eeuw, gerestaureerd door de Sovjets.

Speeltijd in de Konerchek Canyon. We wandelden een heel stuk de kloof in, met verplichte en niet-verplichte klimsessies.

Gezellig indoor kamperen bij de familie van de chauffeur

Shazka Canyon of Fairytale Canyon: een onaards landschap waar je helemaal in kan wandelen en klauteren.

Fotootje voor de mama!

De kameelrots.

En dan was er… Het Issyk-Kul meer! Thijs en Michiel namen een zeer frisse duik, en wij zagen dat het goed was.

The Seven Bulls: klif van rode zandsteen

We kozen bij Karakol één driedaagse wandeling uit, maar het was meteen een goeie! De trek naar Ala-Kul op 3900 meter is populair maar met onze weinige ervaring op hoogte geen katje om zonder handschoenen aan te pakken. In deze periode van het jaar zijn er geen yurts meer voor de eerste avond en de nachtelijke temperaturen dalen lichtjes onder het vriespunt.

We hoorden al van enkele reizigers dat ze hier door sneeuwval gedwongen werden om terug te keren naar de stad en later nog een poging te ondernemen. We vatten onze tocht dus aan met een lichtelijk bang hartje (ik in ieder geval) en dikke kousen, muts en handschoenen. Onze chauffeur spoorde ons aan om acht uur ‘s ochtends te vertrekken en gezien hij ons aan de start van het park ging afzetten, hadden we niet veel keuze.

Bij de start van onze wandeling was het ijskoud, maar we waren er klaar voor!

Twee emmertjes water halen om te filteren.

Hé ho, hé ho, je krijgt het niet cadeau!

De eerste wandeldag ging echter zeer vlot en om 14u30 waren we al verder dan gepland voor die dag. Gezien we niet echt geacclimatiseerd waren, besloten op een veilige 2700 hoogtemeters te slapen. Vuur maken was niet evident door de weinige zuurstof in de lucht. Bovendien bleek onze aansteker volledig leeg. Alle outdoortechnieken in onze kennis faalden en na anderhalf uur namen we het gasvuur erbij. Met de vuurstick en een gespleten eindje hout konden we dan eindelijk ons hout ontbranden. Oef!
Onwetend wat ons de volgende dag te wachten stond, dommelden we die avond in bij, zoals voorspeld, lichte vriestemperaturen. Lang leve een goede slaapzak en thermisch ondergoed!

Brandhout genoeg bij onze kampeerplaats

Wat een héérlijke maaltijd! (ahum)

En dan was er het echte werk. Urenlang zwoegden we om de berg op te raken, soms zonder adem door het tekort aan zuurstof. Op 3600 meter was er even een moment waar hett eerder het uitzicht was dat ons de adem benam: Ala-Kul, the one and only. Om de pas over te steken moesten we nog 300 meter extra stijgen, onder lichte sneeuwval op dat moment. Maar wacht, het werd nog beter: eenmaal op de top konden we zien dat de andere zijde volledig besneeuwd was, en niet een beetje. Yes, een glijbaan! Tweehonderd meter dalen op tien seconden, check 😉

Dead crew aan het meer

Dan zwoeg je uurenlang om de berg op te geraken, en zie je dit aan de overkant. Help!

Nog tien platte kilometers later, in het pikdonker, doodmoe en met een Nederlander in ons gezelschap, arriveerden we in Altyn Arashan. Na een heerlijk bad van hotspring legden we ons wijselijk neer in een echt bedje voor de nacht. Wat een dag!

De derde dag was gelukkig een eitje en de rest van de dag deden we niks, behalve Thijs zijn verjaardag vieren! Dat moet ook gebeuren op reis, natuurlijk. Een béétje alcohol ‘s avonds bij de kaartspelletjes en een stapel pannenkoeken ‘s ochtends did the job.

Verder waagden Michiel en ik ons aan een paardrijtochtje en verkenden de andere jongens de stad.

Terug in Bishkek lieten we ons nog droppen in het Ala-Archa park om wat uit te wandelen. Doel van de dag was een waterval die bleek droog te staan, maar de rest van de tocht was prachtig!

Toen hadden we Michiel en Michiel genoeg gezien en was het weer tijd om hen op het vliegtuig te zetten 😉

Nee hoor, het was zalig om eens extra compagnie te hebben na drie maanden! Nederlands praten en een groep zijn is eens leuk. Merci, mannen!

Thijs en ik reisden anderhalve dag zuidwaarts en verkenden Arslanbob, een fantastisch mooi bergdorp met het grootste walnotenbos ter wereld. Er is een uitgebouwd Community Based Tourism systeem. Dit betekent dat je bij mensen thuis slaapt, maar dat er een centraal bureautje is waar je terecht kan bij vragen of problemen. Wij kwamen terecht bij een gepensioneerde leraar Duits in het dorp die goed voor ons zorgde.

Nootje, iemand?

Tijdens de notenoogst wonen sommige gezinnen in het bos in tenten.

Onze laatste halte in Kirgizië was Osh, een relatief grote stad vlak bij de grens met Oezbekistan.

In het midden van Osh rijst een gigantische berg: Suleiman Too. De profeet Mohammed zou hier ooit nog gebeden hebben. Hier zie je een miniglijbaantje waar meisjes vijf keer over glijden om veel kindjes te krijgen.

Omnomnom, een land met goed brood!

Hiermee hebben we lang niet onze bucketlist in Kirgizië afgevinkt, maar de volgende landen lonkten! Vier dagen Fergana Valley in Oezbekistan stonden op het programma en hierna dé Pamir Highway, parel van Tadzjikistan. Prepare yourself voor de volgende post! We kunnen jaloersheid garanderen, wees gewaarschuwd 😉