Slowly I feel the path becoming rockier, then the shrubs start to thin out and all becomes clear: stretched out in front of me is an exposed ridge of tumbledown rocks, raised a few feet above the natural lie of the land, and clearly forming what was once – long, long ago – a wall.
We keren even terug in de tijd. 25 juni 2019, 6u20. Thijs en Nina komen aan in het station van Peking. Tijd genoeg, denken ze, "de trein vertrekt pas over twintig minuten…" (Mensen die onze reputatie kennen met op tijd ergens zijn: ja, het was van dat.) Wel. Fout gedacht: het station van Peking is
xihqgogjubfvnhj/Nelson.jpg Aanschouw Nelson. Vreemde naam voor een Chinees, zie ik al aan je opgetrokken linkerwenkbrauw. Nogal. Zijn echte naam is me onbekend, maar die hoef ik eigenlijk niet te weten, want Nelson is Amerikaan. Genaturaliseerd, dat wel, 65 jaar geleden geboren in Tibet. Iemand leerde me onlangs dat je bij het schrijven van teksten eigenlijk
Hallo daar! Onze eerste week zit er volledig op. We hebben al vanalles meegemaakt, tijd om het thuisfront te updaten! Onze vlucht kwam bij het ochtendgloren aan in Beijing, middernacht Belgische tijd. De rugzakken waren gelukkig ook meegereisd, geld afhalen lukte (na enkele pogingen) en hop, klaar om eraan te beginnen. Met de metro reisden
Weest niet bevreesd, we leven nog! Goed verscholen achter de muur, dat wel. Ach, je dacht dat ik over die grote stenen muur aan het spreken was? Neen hoor! Een tiental jaar geleden is hier ook een immense digitale barrière opgetrokken die het extreem moeilijk maakt om verbinding te maken met het Westen. Elke Googledienst,
