Op visite in Iran

Hallo thuisfront. Na 5 maanden zonder Nina vond ik het hoog tijd om een bezoekje te brengen aan onze twee wereldreizigers. Veel gedenk, enkele slapeloze nachten, een geweigerde en een goedgekeurde visumaanvraag later was het dan zover. Maandag 11 november werd ik op de luchthaven afgezet en konden de twee weken avontuur beginnen.

Vlucht & aankomst in Teheran

Reizen wordt vaak romantisch voorgesteld, dus laten we beginnen met de realiteit: mijn vlucht komt om 4u20 ‘s nachts (lokale tijd, 2u Belgische tijd) aan in Teheran. Op het vliegtuig vraag ik me af waar ik aan begonnen ben. Ik ben 12u onderweg, kom in het midden van de nacht alleen aan en heb niemand om op terug te vallen. Nina en Thijs zijn maandag vanuit Turkmenistan Iran binnengekomen in Mashad, 1000 km ten oosten van Teheran. Ik ben moe, heb twee keer drie uur oncomfortabel op een low-cost vlucht gezeten met 3u tussenstop in Istanbul, loop rond met € 1400 op mijn buik (bank- en kredietkaarten werken niet in Iran). Samengevat: moe, zenuwachtig en eenzaam – wat een start.
De luchthaven verlaten verloopt verrassend vlot, en ik fleur direct op door geld te wisselen aan een goede koers en de prijs van een taxirit naar het hostel te onderhandelen. Reis-Bram is herboren, dit is leuk!

Dag 1 – Alleen op stap in Teheran

Na een korte nacht in een slaapzaal (primeur!), begin ik in m’n eentje aan een uitstap in Teheran. Ik plan naar het Golestan-paleis en de bazaar te gaan. Dat blijkt verder en moeilijker te vinden dan verwacht (hallo 10 000 stappen), maar ik leer wel twee dingen: als iemand een thee in je handen duwt, moet je betalen, betaal nooit met te grote bankbiljetten want dan krijg je te weinig terug. Groot plezier bij de Iraanse vrouwen die hiervan getuige mochten zijn. 30 in plaats van 15 eurocent betalen voor een thee is gelukkig geen ramp.

Pracht en praal in het Golestan paleis

Met dank aan de Insta-cat die vriendelijk wou poseren voor de typisch Perzische mozaiekmuren

Daarna terug naar het hostel om mijn rugzak op te pikken en naar het treinstation. Ik heb met Nina en Thijs afgesproken in Kerman de volgende ochtend, de nachttrein lijkt de beste keuze om de 1000 km te overbruggen. Ik blijk dé attractie van de trein te zijn. De kaartjesknipper nodigt me uit om een uurtje thee te komen drinken in zijn dienstkamer en een 9-jarige jongen voorziet me van mandarijn, granaatappel en kersensnoepjes bij de thee. “Hello, where you from?” – “Belgium” – “Eden Hazard?” wordt een constante doorheen de reis. Om tien uur worden de bedden uitgeklapt en gaat iedereen slapen.

Dag 2 – Afspraak in Kerman

Mijn kajuitgenoten vragen me wat ik in Iran kom doen (en waarom ik geen binnenlandse vlucht neem als rijke westerling). Ik leg uit dat ik met mijn zus en haar vriend heb afgesproken in Kerman, dat zij al 5 maanden op wereldreis zijn. Nu ben ik zéker een rijke westerling. Ik stap om half elf als laatste van de trein en zie één van mijn kajuitgenoten al met Nina het perron oplopen. Ze was gemakkelijk gevonden als enige blanke vrouw in het station, “Lady, lady, come with me” blijkt genoeg om Nina mee te krijgen ;-). Als grote broer moet ik toch toegeven dat ik haar gemist heb, het was een blij weerzien. We nemen een taxi naar het hostel en trekken dan de stad in: restaurantje doen, rondwandelen in de bazaar, wat moskeeën bewonderen en een snelle klim naar een uitzichtpunt over de stad. Daarna terug naar het hostel, want Mehdi, de hosteluitbater heeft voor ons cinematickets voor The Joker gekocht – we zijn allemaal moe, maar heel benieuwd naar een Iraanse cinema. Copyright blijkt niet te bestaan in Iran. Alle films worden illegaal gedownload, Perzische ondertitels worden toegevoegd, tickets verkopen en klaar is kees. Wat hebben we geleerd daar? Airco moet lucht op 40° blazen, Iraniërs kijken allemaal weg bij bloederige scènes en de cinema-uitbater steekt best de laptop waarmee de film uitgezonden wordt in het stopcontact.

De moskee van Kerman

Dag 3 – Rayen-citadel en Kalut-woestijn

Gisteren hebben we een tour geboekt bij het hostel om op één dag verschillende uitstappen te kunnen combineren. Met Pink Floyd en Bella Ciao op de achtergrond cruisen we richting Rayen-citadel. Werkelijk prachtig, en we beseffen dat Mehdi een uitstekende gids is. Thijs heeft werkelijk elk padje, hoekje en mogelijke beklimming van de citadel ontdekt, nu weet ook ik hoe het is om met hem onderweg te zijn. Respect Nina ;-). We maken een snelle lunchstop in een oasedorp in de woestijn, om daarna de ondergrondse viaducten in levende lijve te bewonderen. Daarna gaan we door naar de zoutvlakte van de Kaluts, waar een eerdere overstroming voor geweldige uitzichten zorgt. In de late namiddag trekken we de zandwegen in om te genieten van totale stilte, een snelle zonsondergang en een prachtige sterrenhemel. Nina en Thijs hebben dit al vaker gezien de voorbije maanden, maar ik sta echt met open mond naar boven te kijken. Het is nog een paar uur terugrijden naar Kerman en dan ploffen we alle drie met take-away in bed. Moe, maar voldaan.

Rayen-citadel met onze twee ontdekkingsreizigers

Even profiteren van de lichtinval in een ondergronds waterkanaal

De woestijn bij Kerman, ook wel Kalouts genoemd

Een tijdelijk zoutmeer in de kaloutwoestijn

Iraanse sterrenhemel in de Kalouts

Dag 4 – Van Kerman naar Yazd

De karavaan trekt verder. ‘s Ochtends ontbijten we rustig, maken we onze zak en net na de middag staat ons een busritje van 6u / 360km te wachten. Bram leert zonnebloempitten eten zonder handen terwijl Thijs en Nina naar Dumbo kijken op de laptop. Eenmaal in Yazd kan Thijs zijn enthousiasme niet meer getemperd worden en trekken we naar de lokale self-service falafelbar, Nina en ik kunnen alleen maar bevestigen dat dit heerlijke, goedkope broodjes zijn. Hier komen we nog eens terug. We bellen nog even met het thuisfront en volgen dan de gastheer naar het dakterras om de falafels met zelfgemaakt roesverwekkend druivensap te overspoelen en dan lekker te gaan slapen.

Dag 5 & 6 – Yazd

Zaterdagochtend geniet Thijs van een rustige ochtend in het hostel terwijl Nina en ik naar de Zoroastrische tempel buiten de stad vertrekken. Zo gezegd zo gedaan, dachten we. Een taxi vinden met Snapp – de lokale Uber – blijkt onmogelijk, wat later zien we een relatief rustige bende Iraniërs tegenover een rij gewapende agenten staan. Wat is dit? We sluipen een straat verder rond het plein en stappen met 2 Iraanse vrouwen in een deeltaxi. Tot onze verbazing blijkt het plein verderop ook geblokkeerd door een groep Iraniërs, we staan opnieuw vast en snappen er niets van. Stiekem ben ik ongerust, maar als grote broer met kleine zus op pad hou ik dat wijselijk voor mezelf ;-). Wat manoeuvreren en enkele omwegen later geraken Nina en ik dan toch aan de tempel en kunnen we ons verdiepen in het Zoroastrisme en genieten van het uitzicht. Anderhalf uur later kan de terugtocht beginnen. Nog altijd geen Snapp-chauffeurs beschikbaar, maar wel twee gastvrije en toen nog optimistische Iraniërs die ons een gratis lift naar het centrum voorstellen. We rijden vast in een combinatie van file en achtergelaten auto’s op de hoofdbaan naar de stad. Omkeren dan maar, en we ontdekken dat dit ook voor hen een primeur is. Het centrum bereiken blijkt moeilijker dan gedacht, de Iraniërs slaan zichzelf voor het hoofd – we zien er met z’n vieren de humor wel van in. 40 minuten, 10 kilometer en een ‘Eden Hazard’-ervaring later geraken we er dan toch, gaan we met Thijs iets eten en wandelen we door de oude stad. Thijs en Nina voorop tegen 7km/uur als ervaren ontdekkingsreizigers, ik als een kleuter die zijn ouders probeert bij te houden.

Windtoren (links) en moskeekoepel (rechts) in Yazd

Uitzicht op de zoroastrische tempel. Hier werden vroeger de doden naartoe gebracht om aan de vogels (de hemel) te offeren.

Yazdi skyline

Zondag pakken we opnieuw onze zak, beslissen Thijs en Nina een tuin te gaan bezoeken terwijl ik een boek lees met een lokale Yazdi koffie en saffraanthee erbij. We zouden samen gaan lunchen en de bus van 16u naar Shiraz nemen, maar door omstandigheden vertrekken we zonder lunch om 17u30 pas naar Shiraz. Dat wordt een dag leven op ontbijt, part of the travelling game… Intussen zijn we ook het internet kwijt, blijkt dat over het hele land het internet is uitgeschakeld omwillle van de betogingen tegen de verdrievoudiging van de brandstofprijzen (van 8 naar 24 eurocent per liter). In Shiraz horen we dat die dag twee betogers zijn omgekomen. “It’s revolution!” zegt een enthousiaste Iraanse. Laat die revolutie nog maar wachten tot als we hier weg zijn. Daar staan we dan als toeristen zonder hostelreservatie en lege maag een beetje nerveus in het busstation van Shiraz. Alle Iraniërs zijn wel ongelooflijk vriendelijk en bezorgd om ons, toeristen, dat compenseert dan weer. We krijgen de eerste vrije taxi en trekken naar Taha hostel, waar gelukkig nog meer dan drie bedden vrij zijn. Eind goed, al goed, al lig ik wel met een klein hartje in mijn éénpersoonskamer te slapen. Ik laat nog even weten aan het thuisfront dat ze zich geen zorgen moeten maken (zij weten waarschijnlijk meer dan wij), en val om 2u30 in slaap.

Binnenin de windtoren

Dag 7, 8 & 9 – Shiraz

Maandagochtend. Regen. We ontbijten in het hostel en maken er een rustige dag van. Wat gezelschapsspelletjes, lunch in een restaurantje in de buurt en samen met Hella, een Duitse die we in Yazd hebben ontmoet, verkennen we de stad onder regenkap en paraplu. We hadden haar al gezien in het hostel in Yazd en komen tot onze grote verbazing ook een andere Duitser tegen van het hostel in Yazd met Reda, een Marokkaan die we kennen van het hostel in Kerman – kleine wereld hier in Iran! We gaan allemaal samen iets eten, drinken nog een pot thee in het hostel en sluiten deze rustige dag af met een boek.

Dinsdagochtend vertrekken Nina en ik met Reda en een Fransman op toer richting Persepolis. Alweer onder (bij Nina driedubbele) regenkap luisteren we braaf naar de uitleg van de gids, leren we bij over de Sassaniden, Cirus en Darius en genieten we van dit mooi stukje geschiedenis van 2000 jaar oud. Opnieuw moe maar voldaan komen we terug in Shiraz. We pikken Thijs op in het hostel en gaan op zoek naar een restaurant. Blijkt dat omwille van de protesten bijna alles gesloten is. Deze drie hangry Belgen stappen 2,5 km later een restaurant binnen en krikken hun humeur op met alweer kebab, linzenschotel en rijst.
Woensdag. We zijn een dag langer in Shiraz gebleven met de hoop dat woensdag een zonnige dag zou zijn. Allah heeft ons gehoord, sunshine, maar helaas is Nina ziek vandaag. Thijs en ik trekken naar de Nasir al-Mulk-moskee om het schijnen van de ochtendzon doorheen de kleurrijke glasramen te bewonderen. Thijs vertelt dat hij vorige keer in Iran hier helemaal alleen was op dit uur. Deze keer worden we vergezeld door bussen Chinezen met peperdure reflexcamera’s. We zien er de humor wel van in en amuseren ons zeker anderhalf uur met observatie van onze Chinese collega-toeristen. Lachend beslissen we om een fotoreportage van de situatie te maken. We wandelen met z’n tweeën wat door de stad, boeken de bus naar Esfahan voor vanavond en gaan terug naar het hostel om onze zak te maken. De geplande zes uur op de bus worden door een onverwachte sneeuwbui tien uren en we komen pas om half 3 in ons hostel in Esfahan aan…
Van de onrust en ‘revolutie’ hebben we de voorbije drie dagen in Shiraz weinig gemerkt. Er waren veel restaurants gesloten, er is duidelijk onvrede bij de Iraanse bevolking, maar ze blijven gastvrij, nieuwsgierig en bezorgd om toeristen.

De mozaiekramen in de Nasir al-Mulk-moskee – Chineesvrije foto!

Dag 10 & 11 – Esfahan

We slapen uit en trekken iets voor de middag de stad in. We kuieren wat door de bazaar, genieten van de geuren van enkele kruidenkramen en verwennen ons met lunch in een gerestaureerd badhuis met live muziek. Jammie! We trekken verder naar het Imamplein en genieten van de gelaten sfeer. Beelden zeggen meer dan woorden, dus gewoon enkele foto’s van het plein hieronder. We passeren langs de Lotfollah-moskee en trekken dan via enkele rustige wandelstraten in het schemerdonker naar de Zayanderud-rivier waar Thijs zich nog eens kan uitleven met lange sluitertijden op perfecte waterspiegelingen. Nina heeft het koud en zo komen we terecht in een theebarretje onder de Joubi-brug. Milkshakes, kruidenthee en appeltaart – puur genieten. We sluiten de dag af met een falafelbroodje en kruipen alweer in ons bed. Moe, maar voldaan.

Vrijdagochtend, we vullen onze magen met standaard Iraans ontbijt (tomaat, komkommer, brood en zachte fetakaas) en chillen wat in onze mooie kamer in het Taha-hostel. Nina neemt een half dagje rust om haar buik wat te kalmeren, Thijs en ik trekken naar de Armeense wijk in het zuiden van de stad. We raken aan de praat met 3 Iraanse jongeren en leren weer wat bij. Zo leren Iraanse jongeren zowel het Perzisch, Arabisch als Latijns schrift. Ook zouden de mensen in Esfahan minder gastvrij zijn dan elders – misschien verklaart dat onze discussies met taxichauffeurs in deze stad? Ik krijg zowaar een Perzisch dichtboek cadeau van één van de jongens! We spreken af met Nina op het Imamplein en genieten opnieuw van de rustige sfeer bij zonsondergang.

De fonteinen op het Imamplein met moskee op de achtergrond

Ze zien het nog volledig zitten!

Even poseren op het Imamplein

Dag 12 & 13 – Teheran.

Na een korte nacht en een sprintje op het busstation halen we nog net de bus van 8u naar Teheran. Een zevental uren later komen we even bij in onze hostelkamer en trekken we de stad in. We gaan weer even old-school geld wisselen (geweldig) en trekken naar de Amerikaanse ambassade en het Azadi-monument. Eenmaal terug in het hostel blijkt het internet weer te werken (het hele land heeft een week zonder internet gezeten om meer protesten te voorkomen), waarop prompt een smartphone-uurtje wordt ingelast. We twijfelen nog even om onze laatste dag te gaan skiën vlakbij Teheran, maar beslissen er een rustige dag van te maken. We lachen weer wat af (sorry Nina) en genieten van een lange nacht in een goed bed.
Zondag. Laatste dag. We staan rustig op, ontbijten en pakken onze zak. Ik verlos Nina en Thijs van het gesleur met tent en kleine souvenirs en tik af op 15kg. Nina en Thijs hebben elk een zak van 13kg nu, perfect denk ik !
Het blijkt koud en bewolkt in Teheran. Wat een geluk dat we niet gaan skiën, dikke mist in de bergen. We maken optimaal gebruik van het metronetwerk en kunnen zo nog wat parken bezoeken, Dizi eten en gaan tot slot in de bazaar op zoek naar saffraan. Om 18u nemen we samen een taxi naar de luchthaven.

Azadi toren – een Perzische variant van de Arc De Triomphe

Dat was het dan. Nina en Thijs zijn op het moment van schrijven opgestegen naar Urumqi in China terwijl ik wacht op mijn terugvlucht naar ons mooie Belgenland. We hebben 2 mooie weken gehad, maar de politieke context was niet ideaal. (Misschien moeten we nog eens terug?) Mijn avontuur stopt hier, onze twee ontdekkingsreizigers zetten hun avontuur met een glimlach verder.

Bram

Schakers in een park in Mashad