Op eigen kracht verder.

Wat nu volgt is louter fictief maar kan gelijkenissen met echte personen en gebeurtenissen bevatten.


Hij is het moe, gewoonweg beu. Hobbelen, hobbelen, hobbelen. Tien dagen lang deden ze niks anders. Negen en een halve dag bracht de oude Russische bus hen doorheen de prachtigste plekken van het land, maar nu was de maat vol. Liet hij een vetbetaalde rustige kantoorjob met salariswagen en allerhande voordelen staan om zeven uur per dag op een mobiele radiator te gaan zitten? Zij dacht duidelijk hetzelfde. Naast het langzaam schuivende druppeltje zweet zag hij haar blik verveeld in het oneindige staren, de zon spelend op haar toch wat verbrande neus.

Maar het zijn de laatste loodjes, bedacht hij zich. Ze hebben een leuke tijd gehad, toffe mensen ontmoet en bovenal schitterende ervaringen opgedaan. Nu moest hij gewoon nog even doorbijten en dan waren ze weer Zij en Hij, Hem en Haar, op hun eigen gekozen pad. Terwijl de bergen langzaam voorbijschoven en de kuddes schapen doodgemoedereerd aan de kant kropen, overdacht hij nog even hun plannen.

Orkhon waterval – Kharkorin: 80 kilometer. De groep zal hen morgen nog een uurtje verder afzetten, zodat de afstand gereduceerd kan worden tot een bewandelbare 60 kilometer. Drie dagen, twee nachten. Alleen de zware rugzakken met alle materiaal van de voorbije anderhalve week kunnen wel eens een probleem worden. Ach, als ze alleen willen verder gaan, moeten ze dit er maar bij pakken.

Aan het afzetpunt werd er snel komaf gemaakt met afscheid nemen. Hij is al geen knuffelaar, laat staan met mensen die je ruim een week kent. Genoeg tijd verloren bij het ontbijt, ze schoten beter wat op nu de zon nog niet helemaal hoog stond. Het kompas werd bovengehaald, de richting bepaald en de veters nog eens extra stevig toegesnoerd. Hun eerste echte trektocht in het machtige Mongolië kon beginnen. Ze zouden net als de grote Ghengis Khan de vlaktes gaan veroveren! Och, wat is de mens soms voorbarig. In hun geboorteland kun je ervanopaan dat elke weg wel naar ergens leidt en dat elke rivier overbrugbaar is. Hier bleek dat dus helemaal anders. De stafkaarten die ze vooraf bekeken hadden, gaven dan wel beekjes en stromingen aan op doenbare diepte, maar de stroming en de scherpe stenen lieten hen snel afzien van de plannen. De camera, e-readers en algemene lijf en leden voelden weinig voor een plons in het koude nat. De blauwe plekken op de voetzolen na een dappere poging wilde hij haar ook liever besparen. Na een omweg van anderhalf uur en een laconiek klimpartijtje langs de waterkant later stonden ze terug aan de start. Lachend om hun eigen fouten, maar vooral blij dat dit aan het begin gebeurde, knepen ze die dag nog een betrekkelijk mooie 10 miles uit de benen alvorens het kampement op te slaan op een idyllisch grasplekje tussen zowat de enige bomen in de omgeving en de frisse dorstlessende rivier.

‘s Avonds dacht hij andermaal aan thuis, toen de weergoden besloten om hun hele hebben en houden van dat moment als speelbal te gebruiken. De angstige blik op haar gezicht werd elke twee seconden ijzig wit verlicht door de onophoudelijke tirade van elektriciteit en vuur die uit het constant rommelende wolkenpak schoot. Die tent zal het wel houden, stelde hij haar gerust. Tegen middernacht kreeg hij het gelijk aan zijn kant. Gelukkig, want hoog tijd om te gaan slapen.

Al het woestijnstof en rugzakzweet plonsden ze er af in de rivier, waar de ecoshampooblokken hun gewicht in goud waard bleken. De lijven werden gedroogd in de opkomende ochtendzon en de rugzakken opnieuw omgegord. Met het kompas alweer in de hand zochten ze samen de kortste weg langs de meanderende rivier. Hun plas- en moerasontwijkende technieken werden aangescherpt en pas tegen de middag en wat duwtjes in de schoenen later werd de rugzak een zitzak en mochten de stappers even uit. Het verdict: wat aandelen bij compeed hadden nu de gehele reis kunnen bekostigen. Met zeven reuzenexemplaren mocht zij zich ongenaakbaar koningin der blaarvoeten noemen.

Eenmaal de maag gevuld en de blaren geleegd werd de weg ook makkelijker doorheen de schitterende vallei. De lucht wordt weer zwart, merkte ze op. Zowaar, tijdens de laatste rivieroversteek begon de wind hen stevig om de oren te slaan en zochten ze naar uitwegen. Op een halve kilometer manken vonden ze een ongesloten werktuigyurt. Die zou het wel doen voorlopig!

Het is voorbij, zei hij haar, proberen we tóch nog een beetje verder te gaan? Terwijl de zon tussen de wolken doorbrak, werd de dag op een mooi plekje naast de rivier afgesloten. Exact 30 kilometer na hun ochtendlijke vertrek was de onverwachte bol noedels van een nabijwonende familie meer dan welkom. Morgen, zei ze, wandel ik niet meer. Mijn voeten zijn kapot! Groot gelijk, dacht hij bij zichzelf en stapte op de familie af om hen te overhalen mee te kunnen rijden naar het stadje.

Drie dagen later vinden we hen terug in Ulaanbaatar, de hoofdstad van Mongolië en het onbetwiste keizerrijk van de Toyota Prius. Na een verkwikkende douche en vele kleerwassessies later kon het laatste deel op hun planning aangevat worden. Een nachtelijke busrit, half op de weg en half zonder weg later haalden ze even een frisse neus. Heel kort, want de minibus richting doorweekt Khatgal stond al klaar!


Na inchecken in het godverlaten guesthouse, met als enige andere gasten een kleine Duitser met holle rug en zijn grotere vriendin, werden hun verkleumde botten gestaag terug op temperatuur gebracht aan het vuur. De volgende dag, onder een week zonnetje, ploegden ze zich gezwind een weg langs de westkant van het machtige en helderblauwe water om enkele kilometers verder met een sensationeel uitzicht hun potje te koken alvorens de terugweg aan te vatten. Dit was nog maar een proevertje, maar het smaakte naar meer!

Zouden we niet op het meer kunnen? Vroeg ze die avond langs haar neus weg. Niet met een speedboat, zoals de meesten, maar op eigen kracht? Het was maar een woord. Na alle onbestaande adressen uit de Lonely Planet af te schuimen vonden ze in het allerlaatste gasthuis iemand die iemand kende die hen aan een boot kon helpen. Na wat over en weer gemarchandeer stond de prijs vast en konden ze twee dagen de wijde wateren doorkruisen van de zee die het meer bijna is.

De moderne opvouwbare kano bracht hen de eerste dag heel gezwind overal waar ze wilden zijn. Na 15 kilometer kustlijn en wat baaitjes overwinnen, sloegen ze kamp op nabij een verlaten strandje. Zij nam deze keer alle taken op zich, terwijl hij brandhout begon te sprokkelen. Ze probeerde alleen de tent op te zetten, hij leerde haar een vuur te maken met enkel een vuurstick en samen staarden ze nog urenlang in de likkende vlammen en over de schuimende golven.

Wat er echt gebeurde

Het meeste hier maakten we echt mee, maar ik heb geen bedrijfswagen, noch een rustige kantoorjob. Die wil ik ook niet 🙂 In Ulaanbaatar namen we een vrij weekendje, nadat we eerst nog in Kharkorin passeerden. Dit is de oude hoofdstad. Mooi, maar weinig te zien. Langs het Khosvgolmeer gingen we ook nog een namiddagje mountainbiken, toevallig opgemerkt nadat de boot geregeld was. Zoals we al gewoon zijn geworden, braken de hemelsluizen een uur nadat de tent opstond weer open langs het meer. De tweede dag van het kanovaren ben ik ziek opgestaan, met buikkrampen en braken tot gevolg. Die avond had ik ook koorts en was ik de hele volgende dag aan mijn bed gekluisterd. Gelukkig was het snel over en konden we enkele dagen later na een terugrit in de zwalpende autobus de trein op richting onze volgende bestemming: Rusland. Die wegen, die zijn écht onbestaande!