Nelson

Aanschouw Nelson.
Vreemde naam voor een Chinees, zie ik al aan je opgetrokken linkerwenkbrauw. Nogal. Zijn echte naam is me onbekend, maar die hoef ik eigenlijk niet te weten, want Nelson is Amerikaan. Genaturaliseerd, dat wel, 65 jaar geleden geboren in Tibet.

Iemand leerde me onlangs dat je bij het schrijven van teksten eigenlijk je eerste zin perfect kun schrappen. Die is meestal overbodig. Ik zal hier dan ook maar de eerste pogingen tot conversatie weglaten. Zin twee begint zo: “¿Hablas Español?”

Huh, wat? Spaans? Hoe? Zo! Na drie dagen in Dalian en omgeving verschepen we ons hele hebben en houden, 34 kilogram aan rugzakken, richting de Noord-Koreaanse grens. Dat gebeurt hier in China weinig met de bus of het vliegtuig. De echte inwoner en de backpacker doet dat uiteraard met de slaaptrein*. Zo ook wij dus.

Ik weet niet van jullie, maar ik lees geen Chinees. Uit de kaartjes is dan ook maar moeilijk op te maken waar je je bedje mag claimen. De wagon en het kamertje lukten nog. Welke bunk, only God knows. En Nelson.

¿Hablas Español? Ja dus! Zie je wel, zelfs al geraken we nooit in Zuid-Amerika, die lessen komen van pas 🙂 Na vijf minuutjes ratelen zoals enkel wij doorwinterde hispanohablantes kunnen, bleek deze vriendelijke mijnheer in los Estados Unidos te wonen. Engels kan hij dus ook, wat het groepsgesprek voor zijn medereiziger Alex, de uniefprofessor, meteen wat aangenamer maakte.

Net als zo’n 200 000 medestudenten, heeft Nelson 30 jaar geleden, na een klein opstandje ergens op een klein pleintje in een klein landje, van de Amerikaanse overheid direct asiel gekregen. Nu was hij er in Peking wel niet bij, hij zat al met een beurs in de VS.

Op een maand tijd bezoekt hij nu allemaal oude schoolkameraden, doorheen het noorden. Ook met de trein dus, zoals iedereen. Dat bijna geen enkele Chinees hier Engels lijkt te spreken, maakte het wel makkelijk om over de échte geschiedenis van het land te praten. Onderdrukkingen van minderheden door de Han-Chinezen bijvoorbeeld. Zowel van Tibet, de Oeigoeren als van een Joodse gemeenschap die in 70 jaar tijd geassimileerd werd. In een vingerknip bijna.

Maar we spraken ook over leuke dingen hoor! Voor onze tweede entree in het land hebben we al heel wat ideetjes gekregen en Alex weet nu zo goed als alles over België. Zijn vraag over de Parijse gele hesjes beantwoorden, dat was iets moeilijker.

Als je het mailadres van een Chinese geologieprofessor nodig hebt, dan roep je maar! Ook voor een contact in Arizona kan ik zorgen.