Mwaaaahyanmar

Het magische Myanmar, zoals het op vele avonturiers verlanglijst staat, is me er eentje. De woelige geschiedenis met allerhande invasies en koninkrijken is behoorlijk moeilijk te vatten. Nog niet zo lang geleden was het één van de meest gesloten landen op aarde en werd er door de militaire Junta met strenge en meedogenloze hand geregeerd. Het voormalige Birma is nu een razendsnel ontwikkelend land met nog steeds grote sociaal-politieke problemen en behoorlijk wat groeipijnen.

“Het is het mooiste land dat ik ooit bezocht heb”, meerdere keren hoorden we deze woorden vallen wanneer we andere reizigers over onze plannen vertelden. Onze verwachtingen waren dan ook torenhoog bij het oversteken van de Thaise grens. Hiervoor kwamen we naar zuidoost-Azië en het kon verdorie maar prachtig zijn!

En onze mening? We hadden een ervaring met pracht en praal, maar ook met onaangename kanten. De Myanmarezen stalen ons hartje, maar de vuiligheid en zieke straathonden lieten ons vaak ongelukkig achter. De oude tempelruïnes zijn verbluffend, de nieuwe iets te kitsch voor ons. Het bussensysteem is om enthousiast over naar huis te schrijven, maar de twintig toeristenkramen bij elk ministupaatje niet zo gezellig. Onze (te hoge?) verwachtingen werden dus niet helemaal ingelost, maar ik denk dat het op Thijs zijn foto’s duidelijk zal zijn dat er mooie dingen te zien zijn!

De grensovergang

Thailand en Myanmar worden hier gescheiden door de Moei-rivier. Twee chaotische grensovergangen en een brug, meer is het niet. Éénmaal op Myanmarese grond valt het meteen op dat de wegen belachelijk veel slechter zijn, de mensen armer maar vriendelijker, en het geld vuiler.

Scootertocht in Hpa’an

Onze eerste avond in Myanmar hadden we geluk en was de dagelijkse avondmarkt uitgebreid voor één of andere festiviteit. Belachelijk goedkoop en lekker streetfood? Graag!

Rijst uit een bananenblad, mm!

Streetfood, de eerste en enige keer in Myanmar op hygiënische wijze

Verder sjeezden we met de brommer rond, iets wat we intussen al goed konden!

Jep, je kan de kleine witte tempel op de top bezoeken! Wel op blote voeten, uiteraard.

Rijst, rijst, rijst. En veel hard werk.

Een miljoen vleermuizen doen hun slaapje in de bat cave bij Hpa’an. Bij zonsondergang kan je gaan kijken hoe ze allemaal tegelijk de grot uitvliegen en aan hun nacht beginnen. Allemaal tegelijk? Ja hoor, als toeristische attractie wordt er op trommels geslagen om de vleermuizen wakker te maken. Ondanks dit onromantische detail was het indrukwekkend!

Met de boot naar mawlamyine

Met de boot trokken we naar een volgend stadje, want oevers = mooie uitzichten!

Als je denkt dat er weinig blank volk is in Myanmar: vergeet het maar, rugzaktoeristen zijn er in overvloed. Minder dan in Thailand weliswaar, maar veel meer dan in het gemiddelde land waar wij al voet zetten.

Mawlamyine

De grootste liggende boeddha van zuidoost-Azië. Op de plaats waar we deze foto maakten, waren de werken voor de volgende gigaboeddha volop bezig.

Nina for reference. Zelfs een oorstok van twee meter zou te klein zijn!

Meer afval of meer beelden?

Een messenmaker op het 'Ogre' eiland of Bilu Kyun. Dit eiland was tot enkele jaren geleden enkel bereikbaar met de boot. Daardoor lijkt het wel of de tijd hier is blijven stilstaan: veel ontwikkelingen kwamen er niet, doordat alle bouwmaterialen en goederen per boot gebracht moesten worden.

Traditionele productie van… elastiekjes!

Héél veel elastiekjes!

Yangon

Yangon lijkt op het eerste gezicht een grauwe, vuile stad. We sliepen in Chinatown, een wijk met smalle straten vol straatventers met allerlei onbestemd voedsel met bijhorende geuren. Voeg hierbij druk verkeer en verschillende tinten huidskleuren, en je voelt je bijna in India. Of toch wat ik mij daarbij voorstel 🙂
Wanneer je echter op ‘ontdekkingstocht’ gaat, vind je meer dan de grijze stad en val je van de ene verbazing in de andere.

De gouden tempels en stupa's hadden we verwacht…

De hoeveelheid Britse koloniale gebouwen verbaasden ons iets meer.

Veel gemeenschappelijke achterstraatjes zoals dit zijn door de jaren letterlijk vol komen te liggen met afval en zien er helemaal verloederd uit. Met het hoopgevende project ‘Yangon Walls’ doen zowel lokale jongeren als buitenlandse gasten een moedige poging deze triestige plaatsen op te smukken, en hoe!

Speeltuigen en fitnesstoestellen moeten de levenskwaliteit van de bewoners opkrikken. Ik ben fan!

Een schoteltje per appartement?!

Oude vliegtuigen, daar moet je inkruipen! Je krijgt niet elke dag een gratis sauna…

De circulaire trein, die in een cirkel (jawel) door de stad slingert, is een trage maar goedkope manier om je te verplaatsen. De sfeer en inkijk in het leven van de Yangonezen krijg je er zomaar bij.

Deze vrouw maakt verschillende noedelgerechten klaar op haar plateau. Even afrekenen en hups, het minirestaurant gaat weer op haar hoofd en ze wandelt zonder moeite verder door de waggelende trein. De gebakken omeletten aan de zijkant botsen soms even tegen het plafond van de trein, maar hé, je moet aan iets doodgaan!

De grote Schwedagon pagoda wordt omringd door groen, groen en euh, groen.

Gratis fris drinkwater op straat. Waag je er als toerist niet aan, als het leven je lief is.

De voormalige Nagar glasfabriek is een bizarre plaats met een onfortuinlijke geschiedenis. Zo’n 60 jaar lang was het een zeer gerenommeerde fabriek die bestellingen kreeg van chique restaurants en delen van boeddha’s mocht produceren. In de jaren 2000 steeg de gasprijs zo erg dat ze verlies draaiden en moesten sluiten. Hun glas stond buiten bij gebrek aan opslagplaats. In 2008 trok een cycloon over het land en werd de helft tot scherven herleid. Nu is het een soort van glaskerkhof met een vriendelijke eigenaar die maar al te graag vertelt over ‘de goeie oude tijd’.

Bagan

Bagan was ooit de hoofdstad van Myanmar (zoals quasi elke stad hier) en is bezaaid met oude tempels en stupa’s. Het is één van de belangrijkste trekpleisters voor toeristen, en wel terecht! Wij cruisden met een elektrische scooter rond in het gebied van 25 vierkante kilometer waar de meeste van de ruïnetempels staan. Het leuke is dat je vrij bent om elk hoekje en plekje te gaan inspecteren. Sinds kort mag je wel niet meer op de bouwwerken klimmen en is het dus moeilijker om een plekje met uitzicht te vinden. Het is wel een terechte maatregel om deze pareltjes beter te bewaren.

En dit zie je aan de andere kant van de luchtballonfoto's 😉

Mandalay

Toen we ‘Het grootste boek ter wereld’ bezochten, was het eerste wat wij ons afvroegen: waar is dat boek?? Het bestaat namelijk uit ontelbaar veel stupaatjes die elk één pagina huizen, een dikke steen welteverstaan.

Wat wij niet zo leuk vonden in Myanmar, was dat we te pas en te onpas onze schoenen moesten uitdoen om een heilige plaats te betreden. Ook al is die plaats buiten, ligt ze vol duivenkak en hondenpies en moet je nog een kilometer omhoog wandelen naar de tempel: de schoenen zullen beneden blijven. Op deze foto valt het enorm mee 😉

Het paleis van Mandalay staat pal in het midden van de stad en eist alle aandacht op. Het gebied tussen de muren is meer dan een vierkante kilometer groot!

Het eten viel beter mee dan verwacht: op de meeste plaatsen vind je naast Shannoedels, die pinda’s, tomaat, look en suiker bevatten en best oké zijn, ook gewoon gebakken rijst, gestoofde groentjes en stukjes vlees.

Scootertocht rond mandalay

Eerste stop op onze scootertocht vanuit Mandalay: de U-Bein brug bij zonsopgang. Dit is de langste teakhouten brug ter wereld. Een vermelding waard, niet?

Monniken bij de vleet, altijd en overal!

Een witte tempel, het is eens iets anders.

Onderweg kwamen we onverwachts een mini-Bagan tegen.

Met de trein naar Oostende Pyin Oo Lwin

We hebben intussen in ettelijke landen de trein genomen, maar deze rit was toch speciaal! We slingerden letterlijk een meter van links naar rechts, er zaten twee muizen in onze wagon en er waren open ramen. Dat is wat ze noemen ‘lokaal transport’! 🙂

Het standaard schoeisel bij de Myanmarezen is een paar plastic slippers. Of je nu fietstaxi, bouwvakker, treinconducteur of kindje van twee bent, het werkt blijkbaar altijd.

We rolden over de hoogste brug van Myanmar en hebben zelfs dat overleefd!

Pyin oo lwin

Bamboe versus Thijs

Hsipaw

Hier mag je buiten het dorp officieel enkel wandelen met een gids omwille van de actieve rebellen in de regio. Veel bezoekers maken een meerdaagse lus en slapen in kleine dorpjes bij de locals. Wij trokken er stiekem toch alleen op uit voor enkele uren, dicht bij de stad. We hebben ons al meer op ons gemak gevoeld dan toen!

Ook hier groeit afval...

Kalaw

Kalaw is een gezellig bergdorpje waar wandelaars hun gading kunnen vinden. De meeste toeristen vertrekken hier voor een driedaagse tocht naar het Inle-meer. Wij kozen voor een simpele dagwandeling (20 kilometer maar) omdat dit meer niet hoog op ons verlanglijstje stond. We lazen en hoorden meermaals dat het nogal toeristisch uitgebuit wordt en er weinig autenthiciteit bewaard is. Op onze wandeling hadden we prachtige vergezichten, waarvan we de telefoonfoto’s niet meer terugvinden 🙂 bij deze ons enig kiekje:

Tadaaaa!

Ngwe Saung: de zee!

In bijna acht maanden hadden we nog geen enkele keer de zee gezien en dat vond ik niet kunnen! Daarom spendeerden we enkele dagen aan de kust van de Golf van Bengalen. Veel is er niet te doen maar we pikten op het nippertje een (zalige) duiksessie mee en genoten van enkele rustige dagen.