Iedereen kent het wel. Iedereen heeft het wel. Een plaats waar je later, wanneer je eindelijk oud en wijs genoeg bent, een teruggetrokken en mooi bestaan zou kunnen leiden. Voor mij waren er al enkele plaatsen die voldeden aan mijn eisen. Zo mijmer ik vaak over het prachtige rode herenhuis tegenover mijn middelbare school, een houten barakje op een desolaat Canadees eiland of een mooie vierkantshoeve tussen de reusachtige bergen van Heuvelland.
Er is sinds kort een vierde kaper op de kust.
Alhoewel Frans voor mij de mooiste taal ter wereld blijft, met zijn schrapende rrrrrr’en en hese vrouwenstemmen die me kippenvel bezorgen, kunnen de Zuid-Franse dorpjes me niet bijster hard bekoren. Toegegeven, het is daar leuk voor een weekje, maar daarna heb ik het toch wel gehad. De dorpjes met zijn boulangeries en pétanque roepen een lui en makkelijk gevoel op, maar ook een ongerustheid, een leegte. Verplaats dit dorpsgevoel naar Colombia en zowaar, je hebt me beet!
Spaans, dat is ook best wel een levendige taal 🙂
Weg met de grote ruwe grijze stenen muren, sleur de verfpotten maar aan! Welkom in Barichara! Parel der Latijns-Amerikaanse telenovella’s en nu al voor eeuwig in mijn hart gesloten.
Dit is een dorp waarin ik elke dag op het marktpleintje zou kunnen zitten, in de schaduw van de bomen rond de klaterende fontein. Mijn bankje zou uitkijken op de tweetorige kerk, waarnaast op het leuke terras de weinige toeristen zitten die af en aan gevoerd worden met de kleine bus richting de grote stad, San Gil. Terwijl de zon zijn dagelijkse routine rond me uitvoert en mijn silhouet op de grond steeds langer wordt, verslind ik boek na boek en verbeter ik mijn Spaans met een dagelijks kijkje in El Tiempo en een praatje met de abuelos rond me. De eerste dagen keken ze wat vreemd naar die steeds terugkerende gringo, maar nu kunnen ze me al veel beter hebben. Verandering gaat hier wat trager.
Ja, dat lijkt me wel wat. Hier kom ik naartoe. Later, als ik iets ouder en wijzer ben.
Inderdaad fantastisch.