Een korte samenvatting van Mongolië, als proevertje: kamperen, natuur, schapenvlees, livestock, sovjetgebouwen, sterren. Zo, de luie mensen onder jullie kunnen de pagina nu sluiten.
Of niet! Er is namelijk veel meer. Hoog tijd om mee te genieten van onze avonturen, daar gaan we 😉
UB en het Naadam Festival
Na de grensoversteek met de bus vanuit China arriveerden we rond de middag in Zamyn-Ude, vanwaar we de nachttrein zouden nemen naar Ulaanbaatar, ‘UB’ voor de locals. Eerst nog even iets eten, natuurlijk. Thijs maakte meteen al kennis met de niet-altijd-zo-lekkere vleesgerechten. Lees: een berg gestoofd vlees met ajuin en botten. Hmm, hij had toch biefstuk besteld?!
Maar goed, richting Ulaanbaatar. Op de trein merkten we al het verschil met China: het personeel was zo ongelooflijk vriendelijk! Ook hadden we weer geluk met onze coupégenootjes. Een in China studerende Jamaicaan die zijn lief en schoonfamilie in Mongolië ging bezoeken en een jongen uit Inner Mongolia (een deel van China), schapenhoeder en dronecamerafanatiekeling! Stof tot gesprek, dat was er in overvloed.
Vijftien uur denderden we door het desolate landschap. Schapen en paarden waren de enige levende zielen langs de sporen. Ik sliep niet zo geweldig, omwille van de absurde reden dat er teveel wind in mijn gezicht waaide! Als je op het bovenste bedje ligt en het klapraam staat open, lig je er met je hoofd bovenop. Overdag allemaal goed voor mij, maar het zuiden van Mongolië is woestijn, en bijgevolg steenkoud ‘s nachts. Natuurlijk was de Jamaicaan al aan het snurken… Met zijn hoofd op het raam! Na een 180° draai en warme sokken heb ik toch nog wat kunnen dutten, en dat weten we dan weer voor de volgende keer!
Na een frisse douche in ons guesthouse in UB gingen we meteen op verkenning. We gaven onszelf onderweg een schouderklopje voor ons pre-reis-opzoekwerk omtrent de reisperiode. Begin juli vieren ze hier namelijk het Naadam Festival, een soort nationale Olympische Spelen. Vier dagen lang zijn er wedstrijden in worstelen, boogschieten, paardrijden en ‘knuckle bone’ schieten. Dit alles gaat gepaard met avondshows op het grote Sukhbaatarplein, parades, honderden kraampjes met eten en prullaria. We hadden onze bezigheid dus wel!
Tussendoor spendeerden we een halve dag aan het afschuimen van guesthouses die tours organiseren. We wilden graag de Gobiprovincies en -woestijn bezoeken en daar geraak je niet met het openbaar vervoer. We vonden snel wat we wilden, kookten vóór vertrek nog eens zelf in ons hostel en smulden in een Amerikaans hamburgerrestaurant. De schrik voor slecht eten op de tour zat er lichtjes in…
Gobitour en Orkhon Valley
Toen was het zover: we begonnen aan onze ellenlange tocht naar de woestijn.
Het aangename reisgezelschap: chauffeur Ganba, gids Djugi, Evelyn uit Oostenrijk en Peter uit Noord-Ierland maar wonende bij laatstgenoemde. Later zouden er nog een dag twee Italianen meereizen, en de laatste drie dagen werden we vergezeld van twee Japanse meisjes. De planner van dienst stuurt te pas en te onpas mensen op, om in te pikken in een tour. Jammer van het sardientjesgevoel, maar wel stuk voor stuk interessante en fijne mensen! We weten nu ook weer hoe een haan kraait in elke taal (‘kokekokko’ in Japan, ‘kikeriki’ in Oostenrijk en de Britten kozen het prachtige ‘cock-a-doodle-doo’) en hoe een Ier zelf de onrust in zijn land beschrijft.
De auto: een oude Russische bus zonder airco of gordels, met de helft van de passagiersstoelen/bank achterwaarts georiënteerd. De motor zit naast de chauffeur, en wordt lekker warm richting de passagiers. Heb ik al gezegd dat er weinig asfaltwegen zijn in Mongolië? Meer dan de helft van onze route is offroad en extreem bezaaid met putten en bulten. De bus heeft ons flink overal gebracht, maar we hebben er veel zweet in achtergelaten, heel veel zweet!
Dan het belangrijkste, natuurlijk: de route.
Tsagaan Suvarga of The Great White Stupa (maar verrassing: het is geen stupa?). Wind heeft miljoenen jaren geleden dit canyonachtige landschap gecreëerd. We waanden ons even op Mars, maar nee, het was nog steeds Mongolië!
We hoefden onze tent niet elke nacht op te zetten. Dit is een ger, jeweetwel, zo'n witte ronde tent met een gat vanboven en een schattig klein deurtje. Er passen blijkbaar zes bedden in dat ding, en in het midden staat de houtstoof en een tafeltje. Qua comfort een leuke afwisseling met onze minitent voor één à twee personen!
De dag erop stonden er vooral veel kilometers op het programma, onderbroken door een dorp met winkel en douche. Na drie dagen deed dat al deugd!
We kampeerden aan de rand van een bergketen, 'Gurvan Saikhan' of 'the three sisters'
Na een nachtje in de tent glibberden we door de 'Yol Canyon' met eeuwig bevroren rivier, deden Thijs en ik onze eerste freeclimbing sessie (onverantwoord) en maakten we een flinke tocht door de grotere en zeer groene 'Dungenee Valley'. Het leek wel, hoe dichter we bij de woestijn kwamen, hoe groener het landschap!
Na een kort bezoekje aan een nomadische familie, inclusief gefermenteerde paardenmelk, zetten we nogmaals onze tent op, in alweer een oogverblindende omgeving.
Ganba, de chauffeur, leerde ons trouwens Mongoolse poker en nog enkele andere spelletjes, zoals met de anklebones. Dan hadden we 's avonds meteen ook iets te doen! Klein detail: hij kan wel geen Engels. Na enkele dagen begrepen we éindelijk de spelregels!
Bij zonsondergang beklommen we allemaal samen de grootste duin in de buurt, en sleeden we naar beneden tegen duizelingwekkende snelheid. Al dat zand overal op ons lijf, ach, morgen gelukkig 'alweer' een douchemogelijkheid! Of toch de tweede in zes dagen.
Volgende stop op het programma waren de 'Flaming Cliffs', wederom een indrukwekkende rotsformatie. Hier werden in 1922 de eerste dinosauruseieren gevonden, later volgden in Mongolië nog allerlei vondsten van dinosaurusresten.
In de woestijn konden we de prachtige sterrenhemel met melkweg bewonderen!
De dag erna was het een ‘Flaming day’, met temperaturen die de pan uitswingden. Na een lange voormiddag in de auto stopten we plots bij een ondiepe rivier, de enige in de Gobiprovincies! Een frisse duik konden we natuurlijk niet weerstaan, en dan waren we meteen weer ‘proper’.
Na tien dagen, onze laatste stop: 'Orkhon Valley'. Na een uitermate hobbelige tocht arriveerden we met enkele busjes samen vrij laat bij een nomadische familie, ver in de vallei. Deze vallei ligt centraal in Mongolië en de overvloedige aanwezigheid van water zorgt voor een groen, vruchtbaar landschap.
Dieren zijn enorm belangrijk voor nomaden, en voor deze familie waren dit hoofdzakelijk hun paarden. Het was ook voor ons weer dierentijd: we werden te paard begeleid naar de waterval enkele kilometers verderop. De beesten volgden flink de gids en wij moesten quasi niets doen. Nu moet je weten dat zowel Thijs als ik nog nooit op een paard gezeten hebben, dus voor ons was dit al spectaculair!
Hierna was het tijd om van de hobbelwagen op de benenwagen over te gaan. Ze gooiden ons tweetjes met rugzakken en alles buiten in het midden van de Orkhon Valley. Twaalf dagen eerder hadden we onszelf deze dropping aangedaan, in het kantoortje van de tourplanner… Hierover later meer!
Hebben we genoten van deze tour? Jazeker! Zouden we het opnieuw doen? Niet op dezelfde manier.
We hebben héél veel uren in de auto doorgebracht, als sardientjes in een blik. De gids kookte tweemaal per dag een gezonde, lekkere maaltijd, maar nam haar tijd hiervoor. De middagpauze duurde vaak twee uur, in the middle of nowhere zaten we dan te wachten in de blakende zon. We kwamen hierdoor ‘s avonds vaak pas om vijf, zes uur aan op bestemming. Veel uitleg over de bezienswaardigheden kregen we bovendien niet van haar. Wij zouden liever meer tijd aan sightseeing spenderen.
We hoorden nadien enkele positieve verhalen van tours met enkel een chauffeur, geen gids. Je kookt dan zelf je potje, of eet in lokale kantines voor weinig geld. Als je met vier bent, zit de auto niet propvol en is het zeer betaalbaar (normaal gezien zo’n $100/auto/dag). Je kiest dan zelf wanneer je ergens blijft en wanneer je vertrekt. Het enige waar je voor moet opletten, is dat je chauffeur Engels praat.
Zo, als jullie ook eens naar Mongolië willen afreizen, weten jullie alweer wat meer 😉
Bye bye, zwaai zwaai, en tot in den draai!
Nina
Lezen gaat beter als je dubbele pagina's hebt 🙂
Toch plezant om jullie avonturen zo te kunnen volgen. Ik kijk al uit naar het volgende verslag 🙂
Alweer een leuke ervaring erbij. Daar zullen jullie later nog met veel plezier aan terugdenken. Als je ouder wordt, neem je die ‘risico’s’ niet meer. Geniet van jullie ontdekkingsreis. Tot blogs of schrijfs.