Iedereen kent het wel. Iedereen heeft het wel. Een plaats waar je later, wanneer je eindelijk oud en wijs genoeg bent, een teruggetrokken en mooi bestaan zou kunnen leiden. Voor mij waren er al enkele plaatsen die voldeden aan mijn eisen. Zo mijmer ik vaak over het prachtige rode herenhuis tegenover mijn middelbare school, een
Turkmenistan. Vraag de gemiddelde eerstewereldburger naar dit land en hij kan het moeizaam beschrijven als een woestijnland, ergens in 't Oosten. Maar dat is buiten Tom Waes gerekend. Eigenhandig (en met hulp van zijn crew, niet te vergeten) bracht hij ons halve taalgebied bij dat deze ex-sovjetdictatuur twee excentrieke leiders zag passeren, een hagelwitte hoofdstad
Uitgeknipte gordels, noedels in alle kleuren, ontelbaar veel boeken en podcasts, geen enkel woord in ons eigen alfabet, leuke bezoekjes, lange treinritten en nog langere busritten, dingen verliezen, Catalaanse bedankingen krijgen, veel foto's nemen, veel zelf gefotografeerd worden, soms alleen op de wereld, soms helemaal niet alleen op de wereld, cognac, van -10 tot +40°C,
Osh, 8 uur 's ochtends. Terwijl wij onze rugzakken toeritsen, rijdt Daniël zijn witte Land Cruiser de parking op. Iedereen is klaar om te vertrekken. Iedereen? Neen, Martina's gordijn blijkt nog gesloten te zijn. Terwijl wij de kamer betalen en de bagage alvast inladen, komt ze buitengestormd, helemaal gepakt en gezakt. Ready? Steady? Go! Eventjes
Privjet! We hebben de afgelopen maand Rusland getest en… Goedgekeurd! De grenzen oversteken over land: moeilijk binnen, makkelijk buiten! Op de vijfde augustus, het lijkt al een ver verleden, rolden we Rusland binnen met de slaaptrein van Ulaanbaatar naar Ulan-Ude. Welja, slaaptrein. De grensovergang stond op het programma tussen middernacht en een uur of twee
Wat nu volgt is louter fictief maar kan gelijkenissen met echte personen en gebeurtenissen bevatten. Hij is het moe, gewoonweg beu. Hobbelen, hobbelen, hobbelen. Tien dagen lang deden ze niks anders. Negen en een halve dag bracht de oude Russische bus hen doorheen de prachtigste plekken van het land, maar nu was de maat vol.
Slowly I feel the path becoming rockier, then the shrubs start to thin out and all becomes clear: stretched out in front of me is an exposed ridge of tumbledown rocks, raised a few feet above the natural lie of the land, and clearly forming what was once – long, long ago – a wall.
xihqgogjubfvnhj/Nelson.jpg Aanschouw Nelson. Vreemde naam voor een Chinees, zie ik al aan je opgetrokken linkerwenkbrauw. Nogal. Zijn echte naam is me onbekend, maar die hoef ik eigenlijk niet te weten, want Nelson is Amerikaan. Genaturaliseerd, dat wel, 65 jaar geleden geboren in Tibet. Iemand leerde me onlangs dat je bij het schrijven van teksten eigenlijk
Weest niet bevreesd, we leven nog! Goed verscholen achter de muur, dat wel. Ach, je dacht dat ik over die grote stenen muur aan het spreken was? Neen hoor! Een tiental jaar geleden is hier ook een immense digitale barrière opgetrokken die het extreem moeilijk maakt om verbinding te maken met het Westen. Elke Googledienst,
"Thijs, ik wil misschien toch mee gaan voor een jaar...", zei Nina me plots na een drukke werkweek. Ik probeerde haar al even warm te maken voor een lange reis rond de wereld, maar ze had het toch wat moeilijk met het idee alles en iedereen lange tijd te moeten missen. Haar veto stond hierdoor
